Her 24 Kasım öğretmenler günü geldiğinde beni bugünlere getiren bilgi beceri ve görgüme katkı vermiş tüm öğretmenlerimi saygı ile hatırlıyorum. Öğrenci iken yaşananların pek farkında olamıyorsunuz ama keşke daha fazla anı biriktirmiş ve daha fazla görsellere sahip olabilseydim diyorum içimden. Bugün geldiğimiz mobil çağ ve internet ile günümüzün anılarını saklayan bulut ve dijital ortamlar sizin yerinize hepsini yapıyor.
Normal olarak ilkokul en zor hatırladığım dönemim, biraz da oturduğumuz yere göre taşınmak durumunda olduğumuzdan üç tane farklı okulda okumamın da etkisi vardır. Mezun olduğum Ahmet Paşa İlkokulu mezun eden öğretmenim de Ahmet Okur idi. Bizim üzerimizde oldukça sert ve baskın bir üslubu vardı. Hepimiz korkardı ondan, ceza verme konusunda hiç acımazdı ama buna rağmen onun hakkında hiç negatif hissetmedim. Ama o yılların en unutulmaz anı manifaturacıların kumaş ölçmek için kullandıkları 1 metrelik tahta ile ellerimizi fena kızarttığı ceza idi. Adam olmak ve tekrar aynı hatayı yapmamak için ceza ne kadar acı olursa o kadar güzel sonuç verecekti.
Ortaokulum 50. Yıl Dedeman Ortaokulu ise daha fazla ders daha fazla öğretmen demekti. Ben sınıfın en içinde kapanık üyesi olmama rağmen arkadaşımın bana yaptığı tahrik ile kimya öğretmeni Şükrü hocanın dersinde de güzel iki tokat yediğimi hiç unutmam. Ama beden eğitimi dersinin atletizm bölümünde yüksek atlama stilim ile -ki televizyondan izlediğim gerçek sporculardan esinlenmiştim- öğretmenimin beni örnek göstermesi ve sınıfın önünde tebrik etmesi unutmadığım anlardan.
Pertevniyal Lisesi ise benim için en istisna eğitim dönemlerinden biri oldu. Bir kere şehir değişmiş ve kültür şoku yaşamıştım. Eğitim seviyesi açısından da geride olduğum aşikardı. Derslerde zorlandığım yetmez gibi okulun en haylaz sınıfına denk gelmiştim. Sınıftan 10 kişi uzaklaştırılmış ve üçüncü sınıfa geldiğimizde hepimizi diğer sınıflara dağıtmayı seçmişlerdi. İlk dersler ilk intiba açısından önemlidir ve ben ilk matematik dersinde yanlış hatırlamıyorsam Zehra hoca idi, herkesi tahtaya çıkarıp ona göre basit ama bana göre ahiret sorusundan zor soru sormuştu. Ben ne sorduğunu bile anlamamış üzerine kalabalık önünde yaşadığım stresi de ekleyince donup kalmıştım.
Pertevniyal Lisesi döneminden daha fazla anılarım var doğal olarak ve bunlardan en güzel olanı edebiyat öğretmeni Kerim hocanın ilk tanıştığımız dersinde bize şiir yazdırması idi. Kimse hazır değildi ve on dakika içerisinde herkesten “gelecekten beklentiler” konusunda yazmamızı istemişti. Normal olarak şiir ile hiç artan yok iken sınıfta ilk ben bitirmiş ve sınıfa okumuştum. Çok beğendiler çok eğlendiler ve güzel bir takdir almıştım hocamdan.
Orta Doğu Teknik Üniversitesi Gaziantep Mühendislik Fakültesi İnşaat Mühendisliğini kazandığımda ilk amacım kendimi aşmak içe kapanık halimden kurtulmak idi. Hiç bilmediğim bir şehirde tek başıma hem yaşayacak hem de okuyacaktım. Bir insanın hem bedenen hem de zihnen en fit olduğu ve en güzel arkadaşlıklarının yaşandığı bu yılların kıymetini bilmeli.
Üniversitede ilk sene İngilizce öğrenmek zorunda idik çünkü okulun eğitim dili idi. İngilizce öğretmenim ile arkadaş gibi olmuş ders içersinde hiç Türkçe konuşmamak gibi katı bir kurala yıl boyu uymuştuk. Benim için bir diğer ilk yabancı öğretmenlerimizin de olması idi. Suriye’li Mazen Kavas ile çok ciddi bir tartışma yaşamış ve beni sınavdan atmıştı ama mezun olmaya yakın beni yanlış anladığını da kabul ederek affını istemişti. Üniversitedeki her öğretmenin ayrı bir hikayesi vardı elbet ama ben genel olarak dersi derste dinleyen ve gerektiğinde soru sorabilen bir öğrenci idim. Hatta bu konuda İstatistik dersini veren öğretmenim bir derste benim anahtar kişi olduğumu eğer bir soru sormamış isem konu anlaşılmış demektir diye belirtmiş beni onore etmişti.
Elimde olsa da keşke tüm öğretmenlerimin isimlerini burada yazıp haklarında birer cümle kurabilseydim. Beni ben yapan kişisel gelişimime etki eden tüm öğretmenlerine şükranlarımı bu yazım ile sunmak isterim. Hepinize tek tek teşekkürler benim öğretmenlerim.
+ There are no comments
Add yours